เหตุการณ์ไฟไหม้

คำแนะนำดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของการสอบสวนของ NIST เกี่ยวกับการพังทลายของอาคารเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ (WTC) ในนครนิวยอร์กเมื่อวันที่ 11 กันยายน 2544 การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวนำมาใช้ในการพิจารณาของ ICC ซึ่งจัดขึ้นเมื่อวันที่ 15-21 กันยายน 2551 ในเมืองมินนิอาโปลิส รัฐมินนิโซตา จะรวมอยู่ใน I-Codes ฉบับปี 2009 ของ ICC (โดยเฉพาะ International Building Code หรือ IBC และ International Fire Code หรือ IFC) ซึ่งเป็นรหัสแบบจำลองที่ทันสมัยซึ่งใช้เป็นพื้นฐานสำหรับการสร้าง และข้อบังคับเกี่ยวกับอัคคีภัยที่ประกาศใช้และบังคับใช้โดยเขตอำนาจศาลของรัฐและท้องถิ่นของสหรัฐอเมริกา เขตอำนาจศาลเหล่านั้นมีตัวเลือกในการรวมบทบัญญัติบางส่วนหรือทั้งหมดของประมวลกฎหมาย แต่โดยทั่วไปจะใช้บทบัญญัติส่วนใหญ่ โค้ดใหม่กล่าวถึงประเด็นต่างๆ เช่น การเพิ่มความต้านทานของโครงสร้างต่อการพังทลายของอาคารจากไฟไหม้และเหตุการณ์อื่นๆ ต้องใช้บันไดทางออกที่สามสำหรับอาคารสูง เพิ่มความกว้างของบันไดทั้งหมด 50 เปอร์เซ็นต์ในอาคารสูงใหม่ เกณฑ์การเสริมความแข็งแรงสำหรับการยึดเกาะ การติดตั้งที่เหมาะสม และการตรวจสอบวัสดุกันไฟแบบพ่น (เรียกว่า "การป้องกันไฟ") การปรับปรุงความน่าเชื่อถือของระบบป้องกันอัคคีภัยแบบแอคทีฟ (เช่น สปริงเกลอร์อัตโนมัติ) ต้องการลิฟต์ชนิดใหม่ที่แข็งแรงเพื่อให้หน่วยกู้ภัยฉุกเฉินเข้าถึงได้แทนบันไดเพิ่มเติม ทำเครื่องหมายทางเดินออกให้แพร่หลายและมองเห็นได้มากขึ้น และรับประกันความครอบคลุมที่มีประสิทธิภาพทั่วทั้งอาคารสำหรับการสื่อสารทางวิทยุตอบโต้เหตุฉุกเฉิน ข้อเสนอการเปลี่ยนแปลงรหัสเพิ่มเติมเก้ารายการตามคำแนะนำของ NIST WTC ไม่ได้รับการอนุมัติสำหรับ I-Codes ฉบับปี 2009 ข้อเสนอเหล่านี้กล่าวถึงประเด็นต่างๆ เช่น การออกแบบโครงสร้างเพื่อลดการพังทลายที่ไม่ได้สัดส่วน การบังคับใช้มาตรฐานที่เป็นที่ยอมรับในระดับประเทศสำหรับการดำเนินการทดสอบในอุโมงค์ลม (ใช้เป็นประจำในการพิจารณาแรงลมในการออกแบบอาคารสูง) การจำกัดความยาวของทางเดินถ่ายโอนแนวนอนใน บันได ติดตั้งระบบสื่อสารและเฝ้าติดตามบันไดบนชั้นเฉพาะของอาคารสูง และกำหนดให้มีการประเมินความเสี่ยงสำหรับอาคารที่มีอันตรายมาก (เช่น อาคารสูงมากกว่า 420 ฟุตที่มีผู้โดยสารเกิน 5,000 คน) การเปลี่ยนแปลงรหัสการสร้างแบบจำลองและรหัสอัคคีภัยของสหรัฐอเมริกา ต่อไปนี้คือการเปลี่ยนแปลงรหัสการสร้างแบบจำลองและรหัสอัคคีภัย 23 รายการที่สอดคล้องกับคำแนะนำในการสอบสวนของ NIST WTC ที่ตอนนี้กำหนดโดย I-Codes (การเปลี่ยนแปลงที่แสดงเป็นตัวเอียงคือการเปลี่ยนแปลงที่ได้รับการอนุมัติในการพิจารณาคดีของ ICC ครั้งก่อน และรวมอยู่ในการพิจารณาคดีของมินนิอาโปลิสใน I- 2009 ปี 2009 รหัส): บันไดทางออกเพิ่มเติม (ที่สาม) สำหรับอาคารสูงมากกว่า 420 ฟุต ความกว้างของบันไดทางออกเพิ่มขึ้นร้อยละ 50 ในอาคารโรยตัวใหม่ อนุญาตให้ใช้ลิฟต์เพื่ออพยพผู้โดยสารในเหตุ ไฟไหม้ และเหตุฉุกเฉินอื่นๆ สำหรับอาคารทุกหลัง และเป็นทางเลือกแทนบันไดทางออกเพิ่มเติมที่จำเป็นสำหรับอาคารสูงมากกว่า 420 ฟุต ลิฟต์โดยสารต้องเป็นไปตามเกณฑ์เฉพาะเพื่อใช้ในการอพยพ การเสริมความแข็งแรงของบันไดทางออกและเปลือกทางเดิน และเปลือกปล่องลิฟต์ในอาคาร สำหรับอาคารทุกหลังที่มีความสูงมากกว่า 420 ฟุต สำหรับอาคารสูง 75-420 ฟุต ซึ่งการพังทลายของผนังกั้นจะเป็นอันตรายต่อชีวิตมนุษย์อย่างมาก และสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็น เช่น โรงพยาบาล . กั้นบันไดทางขึ้นให้มีระยะห่างไม่น้อยกว่า 30 ฟุต หรือไม่น้อยกว่า 1 ใน 4 ของเส้นทแยงมุมสูงสุดของอาคาร แล้วแต่จำนวนใดจะน้อยกว่า ตัวอย่างเช่น อาคารที่มีแผนผังชั้น 50 x 50 ฟุตจะมีเส้นทแยงมุมประมาณ 70 ฟุต หนึ่งในสี่ของ 70 คือ 17.5 ฟุต ซึ่งจะเป็นระยะทางขั้นต่ำที่ต้องใช้ระหว่างทางออก (เนื่องจากน้อยกว่า 30 ฟุต) ลิฟต์บริการดับเพลิงขั้นต่ำหนึ่งตัวสำหรับอาคารสูงมากกว่า 120 ฟุต ล็อบบี้ลิฟต์บริการดับเพลิงที่มีขนาดพื้นที่อย่างน้อย 150 ตารางฟุต โดยมีด้านยาวอย่างน้อย 8 ฟุต ทำให้ล็อบบี้ลิฟต์เข้าถึงบริการดับเพลิงไม่มีพื้นที่จัดเก็บ ความน่าเชื่อถือที่มากขึ้นของสปริงเกลอร์ที่มีตัวยกจ่ายน้ำอย่างน้อยสองตัวสำหรับแต่ละโซนของสปริงเกลอร์ในอาคารที่สูงกว่า 420 ฟุต ไรเซอร์แต่ละตัวจำเป็นต้องจ่ายสปริงเกลอร์บนชั้นอื่น และจะวางไว้ในตู้บันไดซึ่งอยู่ห่างไกล ให้ความสมบูรณ์ของโครงสร้างขั้นต่ำสำหรับโครงสร้างผนังโครงและผนังรับน้ำหนัก อัตราการทนไฟที่เพิ่มขึ้นหนึ่งชั่วโมงของส่วนประกอบโครงสร้างและส่วนประกอบในอาคารที่สูงกว่า 420 ฟุต การนำแนวทาง "โครงโครงสร้าง" มาใช้อย่างชัดแจ้งในการจัดอันดับการทนไฟ ซึ่งกำหนดให้สมาชิกทั้งหมดของโครงโครงสร้างหลักต้องมีคะแนนการทนไฟที่สูงขึ้น ซึ่งโดยทั่วไปจำเป็นสำหรับคอลัมน์ กรอบโครงสร้างหลักประกอบด้วยเสา โครงสร้างอื่น ๆ รวมทั้งคาน คาน โครงข้อหมุน และสแปนเดรลที่เชื่อมต่อโดยตรงกับเสา และโครงค้ำยันที่ออกแบบมาเพื่อรับน้ำหนักแรงโน้มถ่วง ขยายคำจำกัดความของกรอบโครงสร้างหลักให้ครอบคลุมถึงชิ้นส่วนค้ำยันที่จำเป็นต่อความมั่นคงในแนวดิ่ง (เช่น ระบบพื้นหรือค้ำยันขวาง) ไม่ว่าจะแบกภาระแรงโน้มถ่วงหรือไม่ก็ตาม เพิ่มแรงยึดเกาะสำหรับกันไฟให้มากกว่าที่จำเป็นในปัจจุบันเกือบสามเท่าสำหรับอาคารสูง 75-420 ฟุต และเพิ่มขึ้นเจ็ดเท่าสำหรับอาคารสูงมากกว่า 420 ฟุต ข้อกำหนดการติดตั้งภาคสนามสำหรับการกันไฟเพื่อให้แน่ใจว่า: การติดตั้งเป็นไปตามคำแนะนำของผู้ผลิต พื้นผิว (พื้นผิวที่กันไฟ) สะอาดและไม่มีสภาพใด ๆ ที่ขัดขวางการยึดเกาะ ดำเนินการทดสอบเพื่อแสดงให้เห็นว่ามีการยึดเกาะที่จำเป็นสำหรับพื้นผิวเหล็กที่ลงสีรองพื้น ทาสี หรือห่อหุ้ม; และ สภาพสำเร็จรูปของวัสดุกันไฟที่ติดตั้ง เมื่อแห้งหรือบ่มสมบูรณ์แล้ว จะไม่แสดงรอยแตก ช่องว่าง การกระเด็น การหลุดลอก หรือการสัมผัสใดๆ ของวัสดุพิมพ์ การตรวจสอบภาคสนามพิเศษของวัสดุกันไฟเพื่อให้แน่ใจว่าความหนา ความหนาแน่น และความแข็งแรงของพันธะขณะติดตั้งตรงตามข้อกำหนดที่ระบุ และมีการใช้สารประสานเมื่อความแข็งแรงของพันธะน้อยกว่าที่กำหนดเนื่องจากผลกระทบของพื้นผิวเหล็กที่ลงสีรองพื้น ทาสี หรือห่อหุ้ม การตรวจสอบจะดำเนินการหลังจากการติดตั้งระบบเครื่องกล ไฟฟ้า ประปา ระบบสปริงเกลอร์และฝ้าเพดานอย่างคร่าวๆ เครื่องหมายเรืองแสงแสดงเส้นทางทางออก (รวมถึงตู้ทางออกแนวตั้งและทางเดิน) ในอาคารสูงมากกว่า 75 ฟุต เพื่ออำนวยความสะดวกในการเข้าออกอาคารอย่างรวดเร็วและการอพยพออกจากอาคารทั้งหมด ขยายการใช้เครื่องหมายเรืองแสงเพื่อระบุสิ่งกีดขวาง ประตูทางออก ป้ายทางออก และหมายเลขชั้นในทางเดินทางออกในอาคารสูงมากกว่า 75 ฟุต เครื่องหมายทางเดินออกเรืองแสงในอาคารที่มีอยู่สูงเกิน 75 ฟุต ยกเว้นบันไดที่เปิดโล่งและไม่ได้ปิดล้อมในอาคารเก่าแก่ การเพิ่มพื้นที่ของศูนย์บัญชาการดับเพลิง (พื้นที่ซึ่งควบคุมการปฏิบัติงานของหน่วยดับเพลิงทั้งหมดและโดยปกติจะเป็นที่ตั้งแผงควบคุมสำหรับสัญญาณเตือน สปริงเกอร์ ฯลฯ) จาก 96 ตารางฟุตเป็น 200 ตารางฟุต โดยอย่างน้อยด้านหนึ่งยาว 10 ฟุต อาคารสูงมากกว่า 75 ฟุต อนุมัติความครอบคลุมของวิทยุสำหรับอาคารทั้งหมดสำหรับผู้เผชิญเหตุฉุกเฉินภายในอาคารตามระดับความครอบคลุมที่มีอยู่ของระบบสื่อสารความปลอดภัยสาธารณะที่ด้านนอกของอาคาร ความครอบคลุมที่ได้รับอนุมัติรวมถึงข้อกำหนดเฉพาะสำหรับความแรงของสัญญาณ การออกแบบระบบ การติดตั้ง และการบำรุงรักษา